Jeffrey Dahmer wilde zijn slachtoffers in zombies veranderen (2025)

Agenten Robert Rauth en Rolf Mueller patrouilleren op 22 juli 1991 in de wijk West Kilbourn Avenue in Milwaukee. Het is bijna middernacht en de agenten kijken uit naar het einde van hun dienst.

Ineens loopt er een kleine zwarte man naar hun auto en vraagt hen het raam naar beneden te doen. Aan zijn pols bungelt een handboei.

Het is de 32-jarige Tracy Edwards, en hij is duidelijk overstuur. Hij vertelt de agenten dat hij net ontsnapt is uit een appartement van ene Jeffrey Dahmer.

Edwards had Dahmer eerder op de avond in de stad ontmoet en was met hem mee naar huis gegaan om foto’s te laten maken voor geld.

Op een gegeven moment had Dahmer Tracy Edwards bedreigd met een mes en hem handboeien om gedaan in zijn slaapkamer, maar Tracy Edwards had de straat op weten te rennen, zegt hij.

De agenten besluiten de zaak te onderzoeken en rijden naar het appartement van Jeffrey Dahmer in Oxford Apartments: een complex in een van de armste wijken van Milwaukee.

‘Politie, opendoen!’ roept Robert Rauth terwijl hij op de deur van appartement 213 bonst.

Een dunne blanke man met een bril met jampotglazen en een klein snorretje opent de deur. De adem en wazige ogen van de 31-jarige Dahmer verraden dat hij dronken is.

De politie confronteert hem met de beschuldiging van Tracy Edwards en begint het appartement te doorzoeken. In de slaapkamer vinden ze een mes onder het bed.

Er klinkt een schreeuw als agent Rolf Mueller de koelkast opent en recht naar een afgehakt hoofd staart.

Jeffrey Dahmer vermoordde van 18 juni 1978 tot 19 juli 1991 in totaal 17 mannen. Bijna alle slachtoffers waren homoseksuele Afro-Amerikanen, Latino’s en Aziaten, en het merendeel van de moorden werd gepleegd tussen 1987 en 1991.

Hij werd een expert in het verwijderen van de lichamen door ze in stukken te snijden en op te lossen in zuur. En Dahmer heeft de moorden nooit ontkend. Hij vertelde zelfs graag over al zijn slachtoffers en genoot ervan om zijn bizarre praktijken en verlangens te beschrijven aan de politie en zijn advocaten.

Hij vertelde hoe hij zijn slachtoffers oppikte in een homobar, ze naar zijn appartement lokte, drogeerde, vermoordde en vervolgens de lichamen uit de weg ruimde.

Moorden was voor Jeffrey Dahmer een middel om zijn ultieme doel te bereiken: zijn slachtoffers zo lang mogelijk bij zich houden.

In de twee weken vóór zijn arrestatie had Dahmer drie mensen vermoord.

In zijn vriezer en koelkast vond de politie afgehakte hoofden, penissen en andere lichaamsdelen. Schedels en hele skeletten waren verstopt in kledingkasten.

Jeffrey Dahmer masturbeerde vaak voor de verminkte lichamen van zijn slachtoffers en at er zelfs van. Dit leverde hem in de pers de bijnaam ‘Milwaukee Cannibal’ op.

Jeffrey Dahmer probeerde zijn laatste slachtoffers in hersenloze zombies te veranderen, zodat ze hem nooit zouden verlaten.

Dat deed hij door gaten in hun schedel te boren terwijl ze nog leefden en zuur in de hersenen te gieten.

Toen Jeffrey Dahmer tijdens het proces een psychiatrisch onderzoek onderging, werd hij gediagnosticeerd met borderline persoonlijkheidsstoornis, schizoïde persoonlijkheidsstoornis en psychotische stoornis.

Dit verklaart voor een deel de moordlustige fantasieën en afwijkende eigenschappen van Jeffrey Dahmer, die in zijn kindertijd en adolescentie toenamen – en uiteindelijk op een beestachtige wijze naar buiten kwamen.

Dahmer was eenzaam en voelde zich afgewezen door zijn ouders. Dat was waarschijnlijk de reden dat hij zijn slachtoffers bij zich wilde houden. Dode mensen kunnen je immers niet de rug toekeren.

Hij was erg op zichzelf, en hoewel hij soms veel dronk, wist hij een baan te houden. Dahmer werkte langere tijd in een chocoladefabriek in Milwaukee.

Als kind had Jeffrey Dahmer een bizarre fascinatie voor dode dieren. Hij verzamelde doodgereden dieren en haalde de ingewanden eruit. Al snel had hij een hele collectie dierenskeletten.

Rond zijn 15e raakte Dahmer geobsedeerd door het idee van gewelddadige seks. Hij nam zijn honkbalknuppel mee naar het bos en fantaseerde over het aanvallen van een jogger die elke dag langs dezelfde plek kwam.

Toen Jeffrey Dahmer 18 werd, scheidden zijn ouders. Zijn moeder verliet hem en zijn vader en nam zijn broertje David mee.

De afwijzing van zijn moeder was een grote klap voor Jeffrey Dahmer, die steeds meer begon te drinken. Zijn vader was zelden thuis en Dahmer zat weken alleen in zijn ouderlijk huis. Nu had hij voor het eerst de kans om zijn moordfantasieën in de praktijk te brengen.

In juni 1978 pikte Jeffrey Dahmer de jonge lifter Steven Hicks op, die op weg was naar een rockconcert. Dahmer lokte de jongeman naar zijn huis om bier te drinken en wiet te roken.

Toen Steven Hicks aanstalten maakte om te gaan, sloeg Jeffrey Dahmer hem dood met een halter. Zoals hij later veel vaker zou doen, sneed Jeffrey Dahmer het lichaam in stukken en masturbeerde bij de delen, die hij daarna in vuilniszakken stopte.

Om 3.00 uur ’s nachts reed Jeffrey Dahmer weg om zich van zijn eerste slachtoffer te ontdoen. Onderweg werd hij aangehouden door de politie, maar ze controleerden de vuilniszakken op de achterbank niet en lieten hem gaan.

Het zou negen jaar duren voordat Dahmer zijn volgende slachtoffer maakte. Maar toen had hij de smaak te pakken.

In 1981 trok Jeffrey Dahmer in bij zijn grootmoeder in West Allis, een voorstad van Milwaukee. Naar eigen zeggen probeerde hij zijn homoseksualiteit te genezen door naar de kerk te gaan, maar dat mocht niet baten.

Op een dag stal hij een etalagepop uit een winkelcentrum en nam die mee naar de kamer van zijn oma.

Hij masturbeerde vaak voor de paspop en stelde zich voor dat het een lijk was. Maar de gezichtsloze pop was niet genoeg voor Jeffrey Dahmer.

In 1987 werd de toen 27-jarige Dahmer gearresteerd voor masturberen in het bijzijn van twee jongens en kreeg hij een jaar voorwaardelijk.

Datzelfde jaar pleegde hij zijn tweede moord. Op 20 november 1987 ontmoette Jeffrey Dahmer de 25-jarige Steven Tuomi in een homobar en lokte hem naar het Ambassador Hotel, waar ze een kamer huurden.

Dahmer zou ’s nachts een black-out hebben gekregen door de drank, en toen hij de volgende ochtend wakker werd, zat hij onder het bloed. Op het bed lag Steven Tuomi – door Dahmer met zijn blote handen vermoord.

‘De moord in het Ambassador Hotel deed iets met me,’ zei Dahmer later: ‘Het zette iets in beweging. Ik wilde meer.’

In september 1988 zette zijn oma haar drankzuchtige kleinzoon eruit, en Jeffrey Dahmer betrok een appartementje aan 808 North 24th Street in Milwaukee.

Slechts twee dagen later werd hij gearresteerd en beschuldigd van het drogeren en molesteren van de 13-jarige Keison Sinthasomphone.

De jongen had kunnen ontsnappen en vertelde zijn verhaal aan de politie, die Dahmer vervolgens arresteerde.

Hij zat een week in de cel, waarna hij op borgtocht werd vrijgelaten, en in mei 1989 kreeg Dahmer 12 maanden gevangenisstraf opgelegd.

Na 10 maanden in de gevangenis kwam Jeffrey Dahmer vrij wegens goed gedrag. Hij betrok een woning in de Oxford Apartments in een arme wijk van Milwaukee.

Zijn tijd achter de tralies had hem niet veranderd. Dahmer sloeg meteen weer aan het moorden.

Van mei 1990 tot zijn arrestatie op 22 juli 1991 pleegde Jeffrey Dahmer 12 moorden – een gemiddelde van circa één per maand.

Toen de zaak in de media kwam, begonnen de pers en de inwoners van Milwaukee vraagtekens te zetten bij het opsporingswerk van de politie.

Hoe kon Jeffrey Dahmer, iemand met een strafblad, zoveel moorden plegen zonder gepakt te worden?

Critici wezen erop dat de slachtoffers van Jeffrey Dahmer meestal zwart en homoseksueel waren en dus tot minderheidsgroepen behoorden die historisch gezien vaak als minder belangrijk werden gezien door de politie.

De grootste kritiek op het politiewerk was echter te horen rond de zaak van Jeffrey Dahmers 13e slachtoffer, de 14-jarige Konerak Sinthasomphone. Hij was de broer van Keison Sinthasomphone, die Dahmer drie jaar eerder had misbruikt, wat tot zijn arrestatie had geleid.

Konerak was op 27 mei 1991 in de klauwen van Jeffrey Dahmer gevallen. Tijdens Dahmers macabere poging om hem in een zombie te veranderen door een gat in zijn schedel te boren en zuur in zijn hersenen te gieten, wist de jongen te ontsnappen.

Naakt en met een bloedende anus zat Konerak op de stoep, een paar honderd meter van Dahmers appartement, versuft en niet in staat om te spreken.

Twee jonge vrouwen zagen de jongen en belden onmiddellijk de politie. Toen die arriveerde, had Jeffrey Dahmer zich bij het groepje op straat gevoegd. Hij beweerde dat de jongeman blind was omdat hij te veel had gedronken en daarom niet kon praten.

Dahmer vertelde de politie dat Konerak zijn vriendje was en dat ze een heftige ruzie hadden gehad. De politie geloofde zijn verhaal en deed geen achtergrondcheck naar Dahmer, maar liet hem teruggaan naar zijn appartement met zijn slachtoffer onder zijn arm.

Die nacht vermoordde Jeffrey Dahmer de jongen, hakte zijn lichaam in stukken en hield zijn schedel als souvenir.

Vermoord door schizofrene gevangene

Op 22 juli 1991 was het geluk van Jeffrey Dahmer op. De 32-jarige Tracy Edwards wist uit zijn appartement te ontsnappen met handboeien om zijn pols, wat de politie naar de seriemoordenaar uit Milwaukee leidde.

Jeffrey Dahmer werd gearresteerd en beschuldigd van de moord op in totaal 17 mensen. Hij bekende al zijn misdaden en was, in zijn eigen woorden, opgelucht dat hij eindelijk gepakt was.

Een officiële verklaring die Jeffrey Dahmer voorlas op de laatste dag van het proces, 17 februari 1992, luidde als volgt:

‘Edelachtbare, het is voorbij. Mijn vrijlating is nooit aan de orde geweest in dit proces. Ik heb nooit vrijheid gewild. Om eerlijk te zijn wilde ik dood (...). Ik weet dat mijn tijd in de gevangenis zwaar zal zijn, maar ik verdien het voor alles wat ik heb gedaan.’

Tweeënhalf jaar later was hij dood.